Een hoge kandelaar (2)

De kandelaars van 6 november j.l. werden biscuit gebakken op 950 C, gedompeld in een tenmoku- en daar over heen een jun-glazuur, en afgebakken op 1220 C. Beide manieren van draaien werkten in dit geval goed. Het mooie maar temperamentvolle (ander woord voor moeilijk en onbetrouwbaar) blauw is een optisch effect, waarbij het jun-glazuur reageert op het ijzer in het tenmoku.

Balzac van Rodin in Raku

Jaren geleden was er een tentoonstelling in ik meen het Singer museum in Laren van werken van de franse beeldhouwer Auguste Rodin. Wat me vooral bij bleef was een imponerend beeld van Balzac, als een veldheer uitkijkend over de wereld. Je kon achter dat beeld langslopen, er bijna onderdoor, en juist dan voelde je je heel klein. Als voorbereiding doopte Rodin niet alleen de ochtendjas van Balzac in gips om te kijken hoe dat zou staan, hij maakte ook veel studies van de kop.
Dit portret is op zo´n studie gebaseerd. Het is met een paar kleuren losjes geglazuurd en daarna Raku gebakken.

Een hoge kandelaar

Op iemands verlanglijstje staat een Hoge Kandelaar voor een dikke kaars, zo'n 30 cm hoog. Ik dacht aan twee manieren om dat te doen:
Massief draaien in twee delen:

Uitboren:

Monteren:

Of hol draaien:

Uitboren:

Monteren:

En afdraaien:

In de oven (1220 C) moet dan nog blijken welke manier het beste bevalt. Keep you posted.

My favo(u)rite cup

Er zijn websites en blogs, geheel gewijd aan het favoriete kopje/mok/beker van de auteur.Er is onderzoek gedaan naar de verschillen in smaakbeleving wanneer je koffie of thee drinkt uit

• een mok die toevallig vooraan stond op de plank
• een akelig ding in foute kleuren en  scherpe randen waar je je bovenlip aan open haalt
• het mooiste/fijnste/best in de hand liggende kopje

Natuurlijk was het lekkerder uit dat laatste kopje!

Ik heb zelf in de loop der jaren heel wat  bekers/mokken gemaakt, met verschillende modellen, oren, afmetingen en kleuren.

Daartussen zaten heel wat 'favoriete kopjes', meestal het laatste model met het nieuwste glazuur. Ook heel wat mislukkingen: te zwaar, te ruw, oor te klein. Dat kopje had in ieder geval nooit de tekst:

Daarmee heeft Daniel Eatock een leuke grap uitgehaald.

www.eatock.com

Mijn mooiste beker kwam uit een reductiestook van 1280 C in een gasoven, met een mooi craquelé shino glazuur. Maar ik wil mijn handen niet branden, dus voor het gebruik van elke dag is dit (op dit moment) mijn favoriete kopje:

Precies de goede maat voor koffie, een hoogglans glazuur dat aan een sterrenhemel op een heldere winternacht doet denken, een gladde rand. Alleen het oor kan nog beter, namelijk zo:

Als ik die twee binnenkort combineer, heb ik weer een nieuw, nog favorieter kopje. My most favorite cup.

Expositie in Losser met nieuw werk

Bij Erfje Kuiper in Losser is een expositie geopend met nieuw werk van Peter van den Oever.

Aan de Kloppenstraat in Losser zijn een groot aantal nieuwe stukken te zien van Peter van den Oever.

Hij werkt met steengoed en porselein, en zijn nieuwste productie wordt gekenmerkt door heldere, eenvoudige vormen waarop de glazuren met vrije hand zijn toegepast. Peter maakt veel draaiwerk, maar combineert dat ook met plaatwerk, zodat er naast de gebruikelijke vazen, flessen en kommen, ook dozen en flacons tentoongesteld zijn. Dat alles levert een luchtig en harmonieus geheel op. Nog te zien tot 17 november.

Erfje Kuiper, Kloppenstraat 42, Losser.

Geopend van do t/m zondag 14.00 tot 17.00 uur, en op afspraak. Toegang is vrij.

De Dahliavaas

De Dahlia (vernoemd naar de Zweedse botanicus Andreas Dahl) is een beetje een boerse bloem. Geen volkstuin, met al die rijen nuttige dingen als bonen, aardappels en bieten, is compleet zonder een hoekje met dahlia's. Mooi voor thuis op de vaas. Je kunt de verschillende variëteiten kruisen en een nieuwe bloem creëren, reden waarom er enthousiaste dahliaverenigingen bestaan.
Bij Zundert in Noord-Brabant worden wel heel veel dahlia's gekweekt: het Bloemencorso aldaar is het grootste ter wereld, het verbruikt ieder jaar hele hectaren van de bloem. Een goed idee, want deze blijft lang goed, er zijn vele sprankelende kleuren en de forse bloem is heel geschikt om tientallen vierkante meters kleur mee te maken.
Toch heeft de kloeke bloeiwijze ook een nadeel: is de vaas iets te wijd dan vallen de bloemhoofden spontaan over de rand en ligt het boeket op tafel.

Diagram Eddy Kuiper

Om dat te voorkomen is er nu de DAHLIAVAAS met BODEMRING. De ring zorgt ervoor dat de stelen niet omhoog kunnen glijden. Een simpele en elegante oplossing.
De vaas is te koop tijdens de GROENE ZONDAG in Losser op 15 september 2013, georganiseerd door Groei & Bloei Enschede-Losser op Erve Kraesgenberg, van 11.00 tot 16.00 uur. Meer info op
www.kraesgenberg.nl.

Een lichtend voorbeeld: Vincent Potier

Flacon, porselein, privébezit

Toen ik voor het eerst werk van Vincent Potier (1955-2011) tegenkwam, wist ik nog niet hoe uniek hij was. Wel sprak zo'n beetje alles wat hij maakte me direct aan. Later, op exposities van zijn werk, of in zijn atelier in Sauve (Gard, Zuid-Frankrijk)*, voelde ik me net een kind in een snoepwinkel.
Wat me zo aantrok? Soberheid, elegantie, een beperkt arsenaal aan vormen in een ingehouden kleurenpalet. Het werk schreeuwt nooit om aandacht, het roept nooit "Kijk mij eens knap en gedurfd zijn", maar is op een ingetogen manier zeker van zichzelf.
Vincent maakte reizen naar Azië, en de invloed van Japanse keramiek is te zien. Voor die traditie kun je waardering, zelfs ontzag hebben. Talloze pottenbakker zijn er zo door gegrepen dat hun hele oeuvre bestaat uit chawans, yunomi's, guinomi's en sakéflessen, telkens weer geglazuurd met tenmoku, celadon, kaki en andere traditionele Oosterse glazuren.
Veel keramiek uit die sfeer is prachtig om te zien, zoals de stukken van Ken Matzusaki, maar de esthetische afstand is voor mij te groot. Je mond valt er van open, maar ik kan er niet in "wonen". Zoals Svend Bayer eens zei over een grote Birmese Martabanpot: "Ik zou ernaast in slaap willen vallen." Daarmee zeg je iets over keramiek als thuis, als veilige haven.
In Vincent's potten maakt die Oosterse strengheid plaats voor iets eleganters, frivolers, misschien wel iets Frans'. Je ziet zijn geoefende hand met het penseel, decoraties met een combinatie van indrukken, dompelen, gieten, ringeloor. En alles altijd met een spontane, jaloersmakende uitvoering. Voor mij is hij uniek in de manier waarop hij Oost en West wist te versmelten (toepasselijk voor werk dat gestookt werd in een gasoven tot zo'n 1330 C).

Flacon, porselein, privébezit

De vorm die hij het meest beoefende was de flacon: een flesvorm, bijna altijd opgebouwd met platen, de opening afgesloten met een stop. Het is ook de vorm die het meest doet denken aan het menselijk lichaam, met hoekige schouders en een hoed op het hoofd.

Stop van flacon, porselein, privébezit

Opmerkelijk in zijn oeuvre zijn de etagedozen. Een doos met een goed passend deksel maken op die temperaturen is al een uitdaging, er liggen allerlei kleine fouten en mislukkingen op de loer die een beginnend pottenbakker allemaal moet maken. Een etagedoos met drie-vier verdiepingen betekent een hoog risico.

Pratend over zijn dozen legde Vincent me een keer uit dat hij de basis eerst maakt, en daarna pas het deksel, zodat het laatste wat vochtiger is en - op de doos geplaatst - zich perfect passend vastkrimpt.
Open je één van zijn dozen, dan valt je zijn vrijgevigheid op: je vindt een penseeldecoratie op de bodem als verborgen extraatje, soms is zelfs de onderkant van een pot gedecoreerd.

Dubbele kom, porselein, privébezit

Ik ken veel van zijn werk, tenminste van internetfoto's, en het valt op dat er van 'topstukken' eigenlijk geen sprake is. Eerder lijkt elk stuk onderdeel van een groter geheel, een familie.
En bekijk je een pot wat langer, dan is het niet de techniek die bewondering afdwingt, maar iets voorbij techniek: schijnbaar moeiteloze expressie.

(* Sinds 1994 woonplaats van Amerikaans striptekenaar Robert Crumb)

Japanse tuinlantaarns

Met Japanse tuinlantaarns is iets bijzonders aan de hand. Ik heb het dan over de stenen variant, die al eeuwen bestaat. Oorspronkelijk werden ze geplaatst langs het pad naar een tempel, later kom je ze ook in tuinen tegen i.v.m. de theeceremonie. Aan functionele verlichting, zoals wij een spotje ergens op richten of een lamp aan een buitenmuur hangen met een bewegingsmelder, moet je dan niet denken. De vorm van de lantaarn is belangrijker dan zijn functie, en een waxinelichtje erin zetten was eerder een offer aan Buddha dan dat het tuinpad verlicht moest worden.
Er zijn meerdere varianten, mijn favoriet heet Yukimi-doro.

De onderdelen ervan zijn te herleiden tot de buddhistische visie op de kosmos:
De poten staan voor  aarde, de schijf daarboven voor water, de eigenlijke lichtruimte natuurlijk voor vuur, de hoed voor lucht, en de vorm bovenop voor het niets/geest.
Er zijn prachtige exemplaren in bijvoorbeeld  de Japanse tuin in Portland, Oregon, VS. Als je die ziet begrijp je direct dat Yukimi zowel `sneeuwkijker` als `reflectie die op het water drijft` betekent.
                      

David M. Cobb Photography

Mijn lantaarns zijn gedraaid van klei, daardoor wat bescheidener van omvang. Sommige zijn alleen geschikt voor een waxinelicht.

Maar ik heb er ook geen moeite mee om er een spaarlampje in te draaien.

Kikkers

Natuur zal kunst nooit blijvend evenaren...maar nu nog even wel!

In onze vijver zit al jaren een kikker op een waterlelieblad te staren. Het is waar, zo'n kikker gaat lang mee (steengoed, 1250 C). Ook in de winter zit hij daar, onder ijs en sneeuw.

                                                                                                                                                 

Maar deze week kreeg hij gezelschap: een echte groene warmt zich in de zon.                       

Nieuw werk

Een paar recente producten in porseleinklei, diverse combinaties van glazuren.

Een Sauciére, een kom voor warme saus. Tenmoku- en chunglazuur.

Ovaal flesje met tenmoku-, chun- en kristalglazuren.