Photobooth

Until recently I photographed my pots on a white sheet of paper, using natural light from the big studio window. This had several disadvantages: I had to wait for a bright day with sunshine, but had to do my shoot before the sunlight hit the inside of the studio. Even then the light was changing in strenght and colour all the time. I used my Canon PowerShot SX210 IS, a great little point-and-shoot camera especially for close ups, but limited in that it does not have a white balance, so I could not use a grey card but had to colour-correct every picture. Bothersome, and depending on the weather sometimes just impossible.

For some pots this worked all right, but the results could be rather bland and flat. So I invested in some new equipment:
- a DSRL camera (Nikon D5100 with 18-55 kit lens)
- a simple tripod
- softbox
- a gradient background white/black
- a grey card.

The set up looks like this:

I still use the natural light from the window, it gives the pots a bit more natural presence.
Compare the results, before and after:

The Canon compact I keep using for details, it really likes to come up close:

Please check out my pots on:
www.etsy.com/shop/kleiwerk

Een hoge kandelaar (3)

Vorig jaar maakte ik twee hoge kandelaars (zie blog 06/11/13 en 29/12/13). Gedraaid in twee delen, gemonteerd en afgedraaid zag het resultaat er mooi uit, maar het had één nadeel: de gangbare stompkaarsen van 6 cm dik pasten er niet in.
Dus nog eens geprobeerd, nu met een grotere cup en daarom maar meteen in drie delen gedraaid.

Natuurlijk ook weer uitboren en de voet afdraaien om scheuren te voorkomen. En vooraf even meten of hij wel in de oven past!

Demo draaien in Ootmarsum

Tijdens de Kunstmarkt in Ootmarsum (29-30-31 augustus 2014) mocht ik demonstraties potten-draaien geven in Galerie Gastvrij (what's in a name). Veel kunst van hoge kwaliteit, veel mooie keramiek, eten en drinken, en vooral heel veel bezoekers die ook weer hun kinderen hadden meegenomen.

Leuk om al die mensen iets te laten zien van dit mooie ambacht. Dank je wel Mirjam, Marijke, Anja & Ingrid!

Da Blues (2)

There is something special about these Jun glazes, which puts them apart from all the others. This becomes obvious when you compare a Jun-glazed item with one where a pigment-glaze was used, say Cobalt.

                                 

Victoria & Albert Museum

This something special is called 'opalescence', like an opal. When you shine a light sideways at an opal, the stone itself appears blueish, but the light that shines through is yellow/orange!

We witness this phenomenon almost everyday in the blue of the sky. The light of the sun hits molecules in the air (not dust particles, but much smaller bits: the components of the air itself),
and gets scattered in all directions. The curious thing is that blue light becomes more scattered than other colours, which is why we see the whole sky as blue. Officially this is called Rayleigh scattering:

As you can gather from the first diagram, the shorter wavelength of blue light is the cause of this: The shorter the wavelength, the more that colour gets scattered.

This whole thing applies to a Jun glaze as well, but until recently the reasons were the subject of debate. Different glaze components were thought to be responsible, amongst others iron phosphate and lime phosphate. It took modern science, with scanning electron microscopes and 'optical coherence tomography' to reveal the true cause.
The composition of Jun glazes is such that during the cooling stage something happens called 'liquid-liquid phase separation' (are you still there?). While the glaze is cooling down, when it is still like thick syrup, tiny glass spherules form within the rest of the glaze. It's as if the glaze separates into two different types of glass.
With an electron microscope at a magnification of x 20,000, the glaze looks like caviar, but the droplets really are tiny, even smaller than the wavelength of blue light. And here we are back at the Rayleigh scattering in the sky, which only happens because likewise the air  molecules are very small.

A Jun glaze can have a range of colours, from violet to skyblue to moon-like white. The same principle still applies: the bigger the droplets, the whiter the colour. A whiteish Jun is a bit like milk, in which the droplets of fat are big enough to reflect white light. So the colour of a Jun glaze says something about the temperature to which is was fired.

There are various ways to mix a Jun glaze, whether high fire or cone 6 like mine. You can read all about it in Bailey's books mentioned below. I am still happy I found his recipe, and after years of experimenting it never ceases to amaze me.

Jun ware, Northern Song Dynasty

Michael Bailey: Glazes Cone 6 1240 C/2264 F, A & C Black London 2005.
Michael Bailey: Oriental Glazes, A & C Black London 2004.
Nigel Wood, Chinese Glazes, their origins, chemistry and recreation, A & C Black London 2011.

Da blues (1)

Looking for a new Cone 6 glaze I came across the chapter on Jun Glazes in Michael Bailey's wonderful book Glazes Cone 6. I tried his Jun Base 1 glaze, which gave me a very reliable, soft blue result on a buff stoneware clay (Creaton 359), and an even more subtle violet tint on a French stoneware clay (KPCL Limoges KF 100).

Also, on a clay with iron specks, the results were promising.

But the real possibilities of this base glaze became clear when I tested it (amongst many others) over a high temperature tenmoku. Depending on the thickness of the layers it gave me a bright sky blue, all the way to a violet-brown tint.

And what made it even better: the way it breaks over sharp edges and rims.

Later on I tried it over a commercial black glaze (Keramikos SG840). The blue changes to a midnight blue with black to grey rims.

Every book on glazes will tell you that these wonderful blues are not the result of a pigment in the glaze, like cobalt is a pigment, but "an optical effect, brought about by the scattering of light at the blue end of the spectrum" (Bailey).

In the next blog I'll try to sort out just what that means.

Drukte op de Lekker Twente Familiedag

Hemelvaartsdag 2014 was een heel drukke dag op de Houtmaat in Hengelo. Het was koud en een beetje nat, maar vanaf 9.30 uur tot sluitingstijd dromden zo'n 14.000 man langs de kramen en terrassen!

 Veel bekende, maar nog veel meer onbekende gezichten, welgemeende belangstelling, complimenten...

 ...inschrijvingen voor draailessen en proeflessen...

...en door alle belangstelling heb ik vast het record plasophouden gebroken.

Design through making, not drawing

Elke avond lees ik een stuk in de prachtige biografie van Michael Cardew, The Last Sane Man, door Tanya Harrod (Yale UP 2012).
Cardew, een complex kruitvat vol tegenstellingen, zegt ergens dat een keramiek-fabriek wel een kunstenaar kan aanstellen om nieuwe vormen op papier te ontwerpen die dan door vaklui machinaal worden geproduceerd, maar dat design through making veel beter is. De lang getrainde ambachtsman ontwerpt nieuwe vormen door te maken en te leren van dat maken. Zijn uiteindelijke product is de optelsom van diverse pogingen om de ideale vorm te vinden.
Als ik een nieuwe vorm probeer te vinden, lukt dat zelden meteen de eerste keer. Zo leek deze mengkom, gebaseerd op een ontwerp van Hamada, een nieuwe manier om een oud idee vorm te geven. In plaats van de overbekende tuit als uitstulping van de rand van de kom:

draai je een ronde kom, waar later een met de hand gevormde tuit op wordt geplakt, om dan onder de rand een gat in de wand te maken:

Toen iemand suggereerde dat zo'n kom eigenlijk een handvat nodig heeft - je klopt er immers een omelet in, of een dressing - ontstond de volgende vorm:

Leuk, zo'n open handvat, maar wel erg kwetsbaar. Liever een gesloten handvat dan?

Dat handvat klopt wel, jammer dat nu de tuit te laag zit, en de kom te laag en te open: dat wordt knoeien. En zo kom ik bij de laatste vorm: een kom met een buikje, een stevig handvat om je duim in te steken, en een tuit net onder de rand.

Ontwerpen door te maken. Maar streng in de leer ben ik niet, het liefst teken ik iets nieuws onder de douche, op de beslagen douchedeur.